Toevallig genoeg over wat ik op dit moment op 't werk aan het doen ben.
Gezien vanop Manukan, voor de kust van Kota Kinabalu.
Veel toeristen hier kunnen niet zwemmen!
(enkele Australische toeristen werden recent het land uitgezet omwille van het negeren van deze raad...)
Vanuit ons appartement zagen we deze wolk dreigend boven de berg hangen die we de volgende ochtend zouden beginnen beklimmen.
Verse vissen, schelpen, kreeften en (mijn keuze) krab aan een habbekrats te verkrijgen hier.
Kwestie van zeker daar geen last van te hebben bij de beklimming op maandag.
Ongeveer 9km naar de top - eitje...
Een niet-aflatende stroom van mannen dragen bevoorrading voor het restaurant en materiaal voor de bouw van extra hutten de berg op.
Niet dat dit per se nog mogelijk was voor een onervaren klimmer die het al snel genoeg vond gaan, na ongeveer 2u stappen...
Het bergpad was afwisselend steengruis, houten trappen, rotsblokken, uit steen samengestelde trappen, ...
Een vleesetende plant langs de kant van het bergpad.
Rond 15u kwamen we aan in de hut waar we overnachtten. Niets te vroeg - de laatste meters waren bijzonder zwaar - een gebrekkige voorbereiding en de hoogte zorgden ervoor dat ik nog met moeite maar de laatste trap opgeraakte.
...binnen in de hut!! Geen verwarming hier jammer genoeg. Gelukkig bleken de slaapzaken later adequaat.
Er zijn enkele berghutten waar je kan overnachten. Wij verbleven in de hoogste.
De laatste kilometers worden door een koord aangegeven. Hier was dat ook nodig om de steile rotswand op te geraken.
Ware het niet dat ik in de laatste kilometer even wat meer op adem moest komen, we hadden de top nog als eerste van de dag bereikt ook...
We waren bij de eersten op de top - de andere klimmers vormden een lichtrij op de berg.
Het was pas bij de afdaling dat we ten volle het landschap konden aanschouwen. Tijdens de eerdere klim was het daarvoor nog te donker - enkel een lamp op ons hoofd gaf ons toen wat licht.
De jungle moet wijken voor de palmolie-industrie.
Een donut met suiker en 1 met (vermoedelijk) dadelstroop. Een plaatselijke delicatesse.
De rivier staat hoog deze tijd van het jaar, waardoor we geen krokodillen zagen.
De draden zijn daar gespannen door het WWF, om orang oetans de mogelijkheid te geven de rivier te overbruggen.
Enkele ogenblikken later stortte de vogel zich naar beneden om een visje uit de rivier op te grijpen. Vermoedelijk wachtte hij tot een vis een insect ving.
De sun bear is de kleinste beer ter wereld! Gezien in Bornean Sun Bear Conservation Centre.
Of gewoon bedenkelijk kijken?
Onze vlucht vanuit Sandakan kwam iets na de middag aan, en onze vlucht naar KL vertrok pas om 19u30. Dat gaf voldoende tijd om nog even in 't stad een koffie te gaan drinken terug.
